Mimo wszystko

Przykazania paradoksalne  (The Paradoxical Commandments)

Utwór ten został napisany przez Kenta M. Keitha w 1968 roku jako część poradnika dla liderów studenckich. W polskiej wersji językowej znany jest pod tytułem Mimo wszystko. Jego treść była inspiracją nazwy Fundacji Anny Dymnej – Mimo wszystko. Przykazania paradoksalne wbrew swej nazwie tak naprawdę wcale nie są paradoksalnymi, są w swej istocie przykazaniami miłości i taki tytuł najlepiej oddawałby sens utworu.

Ich głęboka treść i przekaz są de facto praktyczną interpretacją Hymnu o miłości z (1 List św. Pawła do Koryntian 13). Są wskazaniami jak ludzkie życie wypełniać miłością, by godnie żyć. Po przeczytaniu przykazań nieodparcie narzuca się przecież zasadnicze pytanie. W imię czego mamy tak paradoksalnie postępować?. Odpowiedzi jest jedna i znajduje się w Biblii, w imię miłości, bo Bóg jest miłością (1 List św. Jana 4). Autor nie daje nam tej oczywistej odpowiedzi wprost. Co więcej, w całym tekście świadomie i konsekwentnie nie odwołuje się ani razu do Boga, choć czuć w nim Jego wszechobecność. Nie przypadkowa zdaje się również liczba przykazań nawiązująca do dekalogu. Fakt ten sprawił, iż tekstu nie nie można zaszeregować do publikacji z grona naiwnych religijnych pouczeń. Reszty dokonała odwieczna ludzka transcendentna tęsknota za prawdą, miłością, absolutem… Sprawiła ona, że Przykazania paradoksalne zyskały olbrzymią popularność i jak pisze sam autor „Od ponad 50 lat Przykazania paradoksalne krążą po całym świecie. Umieszczano je na ścianach i drzwiach lodówek, pojawiały się w przemówieniach i artykułach, były głoszone z ambon i szeroko udostępniane w sieci. Korzystali z nich liderzy biznesu, dowódcy wojskowi, urzędnicy państwowi, przywódcy religijni, prezydenci uniwersytetów, pracownicy socjalni, nauczyciele, gwiazdy rocka, rodzice, trenerzy i studenci. Matka Teresa uznała, że Przykazania paradoksalne są na tyle ważne, że umieściła je na ścianie swojego domu dziecka w Kalkucie”.