• STEFAN BATORY (1533 -1586)  Syn Stefana, wojewody siedmiogrodzkiego i Katarzyny Telegdi. Od 1571 r. książę Siedmiogrodu, a od 1576 r. drugi elekcyjny król Polski. Kosztem wielkich nakładów finansowych zorganizował armię i przeprowadził trzy zwycięskie kampanie przeciwko Moskwie (lata 1579, 1580, 1581), zdobywając Połock, Wielkie Łuki i oblegając Psków. Wojna z Rosją zakończona rozejmem w Jamie Zapolskim umocniła panowanie Rzeczypospolitej w Inflantach i rozszerzyła granice Litwy.
  • Kalendarz zwój - Władysław Bełza Władysław Bełza (ur. 17 października 1847 w Warszawie, zm. 29 stycznia 1913 we Lwowie) – polski poeta neoromantyczny, piszący w duchu patriotycznym, nazywany piewcą polskości. Publicysta, animator życia kulturalnego, oświatowego i prasowego, współzałożyciel polskiej organizacji oświatowej Macierz Polska. Autor między innymi słynnego patriotycznego wiersza „Katechizm polskiego dziecka” zaczynającego się od słów Kto ty jesteś ? - Polak mały…
  • KAZIMIERZ WIELKI  (1310 – 1370)  Ostatni z dynastii Piastów, król Polski od 1333 r. Z racji wybudowania dziesiątek nowych miast, oraz rozbudowy lub budowy kilkuset nowych zamków i twierdz zwany „tym, co zastał Polskę drewnianą, a zostawił murowaną”. Utalentowany władca zasłynął także z małej ilości toczonych wojen i skutecznej polityki zagranicznej. Jego panowanie utrwaliło proces zjednoczeniowy ziem polskich i wyprowadziło Polskę z izolacji politycznej w Europie, po blisko dwu wiekach rozbicia dzielnicowego.
  • Kodeks Rycerski

    89,00 149,00 
    O sposobach czynienia by prawym rycerzem zostać. Kodeks Rycerski stworzony przez Kapitułę Rycerstwa Polskiego w 1997 roku. Jest to stylizowany spis zachowań, którym współczesny rycerz powinien podlegać. Wiele bractw nienależących do KPR przyjęło tę Regułę jako własną.
  • Zwój z wizerunkiem króla Aleksandra Jagiellończyka, namalowany akwarelą przez plastyka naszego wydawnictwa Marka Michę. Portret jest kolorową interpretacją rysunków z cyklu Poczet królów i książąt polskich wykonanych ołówkiem przez Jana Matejkę.
    ALEKSANDER JAGIELLOŃCZYK (1461 –1506)
    Czwarty syn Kazimierza Jagiellończyka, wielki książę litewski, ostatni król polskiego średniowiecza, od 1501 r. król Polski, wychowany przez Jana Długosza. Za jego panowania na sejmie radomskim w 1505 r. Uchwalono konstytucję Nihil novi, która dawała przewagę szlacheckiej izbie poselskiej nad senatem. Tym samym Polska rozpoczęła transformację w kierunku ustroju pełnej monarchii stanowej i przyszłej demokracji szlacheckiej.
  • Zwój z wizerunkiem króla Augusta II Mocnego, namalowany akwarelą przez plastyka naszego wydawnictwa Marka Michę. Portret jest kolorową interpretacją rysunków z cyklu Poczet królów i książąt polskich wykonanych ołówkiem przez Jana Matejkę.
    AUGUST II MOCNY (1670 – 1733)
    Fryderyk August Wettin był pierwszym na tronie polskim przedstawicielem rządzącej w Saksonii dynastii Wettynów. Wstąpił na tron Polski jako August II zyskując sobie dyskusyjny dziś przydomek „Mocny”. Bilans jego rządów w Saksonii (od 1694 r.) był pomyślny, o wiele gorzej wypada ocena jego dokonań w Polsce. Mimo sukcesów na polu gospodarki i myśli ekonomicznej oraz rozwoju kultury, wciągnął Polskę w przegrane wojny i niekorzystne zależności polityczne, osłabiając jej siłę i znaczenie na arenie międzynarodowej.
  • Zwój z wizerunkiem króla Augusta III Sasa, namalowany akwarelą przez plastyka naszego wydawnictwa Marka Michę. Portret jest kolorową interpretacją rysunków z cyklu Poczet królów i książąt polskich wykonanych ołówkiem przez Jana Matejkę.
    AUGUST III SAS (1696 – 1763)
    Objęcie tronu przy pomocy wojsk Rosji nie przyniosło Augustowi III popularności. Traktowany był on z ostentacyjną nieufnością, sam zaczął podobnie traktować swoich polskich poddanych. Za panowania Augusta III nastąpił całkowity upadek znaczenia politycznego Polski, dalsze ograniczenie jej suwerenności, wzrost wewnętrznej anarchii, roli koterii magnackich, faworytów i ministrów saskich. Panowania Sasów na tronie Polski cechują liczne osiągnięcia gospodarcze i kulturalne, lecz generalne niepowodzenia w polityce.
  • Zwój z wizerunkiem króla Bolesława Chrobrego, namalowany akwarelą przez plastyka naszego wydawnictwa Marka Michę. Portret jest kolorową interpretacją rysunków z cyklu Poczet królów i książąt polskich wykonanych ołówkiem przez Jana Matejkę. BOLESŁAW CHROBRY (967 - 1025)    Syn Mieszka I, pierwszy koronowany król Polski. Był sojusznikiem cesarza Ottona III, którego gościł w 1000 roku w Gnieźnie. Prowadził zwycięskie wojny o Milsko i Łużyce. Organizował wyprawy misyjne na Kijów. Osadził na ruskim tronie swego zięcia Świętopełka a także odzyskał, zajęte wcześniej przez kijowskiego księcia Włodzimierza, Grody Czerwieńskie przyłączając je do swojego państwa. Historycy coraz częściej dodają do jego imienia słowo „Wielki”.
  • Zwój z wizerunkiem króla Bolesława Śmiałego, namalowany akwarelą przez plastyka naszego wydawnictwa Marka Michę. Portret jest kolorową interpretacją rysunków z cyklu Poczet królów i książąt polskich wykonanych ołówkiem przez Jana Matejkę. BOLESŁAW II ŚMIAŁY (1042 -1082) Syn Odnowiciela, książę a od 1076 do 1079 król Polski. W polityce nawiązywał do tradycji pradziada Bolesława Chrobrego. Kres jego stosunkowo dobrym rządom przyniosło zamordowanie biskupa krakowskiego Stanisława, który według części historyków brał udział w spisku przeciw osobie monarchy. Po śmierci Stanisława przeciw Bolesławowi wybuchło powstanie, które zmusiło go do emigracji, z której już nie powrócił do kraju.
  • Król Henryk Walezy – Władca Polski

    89,00 149,00 
    Zwój z wizerunkiem króla Henryka Walezego, namalowany akwarelą przez plastyka naszego wydawnictwa Marka Michę. Portret jest kolorową interpretacją rysunków z cyklu Poczet królów i książąt polskich wykonanych ołówkiem przez Jana Matejkę.
    HENRYK WALEZY
    Syn króla Francji Henryka II i Katarzyny Medycejskiej. Wybrany na króla Polski 5 IV1573 r. w pierwszej w dziejach Rzeczpospolitej wolnej elekcji. Wraz z matką był inicjatorem rzezi hugenotów w noc św. Bartłomieja. W czerwcu 1574 r. Henryk na wieść o śmierci brata, ówczesnego króla Francji, potajemnie opuścił Wawel i powrócił do Paryża. Polscy poddani podejmują decyzję o jego detronizacji. Ucieczka Henryka potwierdziła wadliwość systemu wolnej elekcji.
Przejdź do góry