Zwój z wizerunkiem księcia Bolesława Krzywoustego, namalowany akwarelą przez plastyka naszego wydawnictwa Marka Michnę. Portret jest kolorową interpretacją rysunków z cyklu Poczet królów i książąt polskich wykonanych ołówkiem przez Jana Matejkę. BOLESŁAW KRZYWOUSTY (1086 – 1138) Bolesław III zwany też Krzywoustym objął samodzielną władzę po śmierci ojca Władysława Hermana i wojnie z bratem Zbigniewem. W obronie Zbigniewa wystąpił cesarz niemiecki Henryk V, dokonując w 1109 r. nieudanego najazdu na Polskę. W latach 1119-1122 Bolesław odzyskał kontrolę nad terenami Pomorza Gdańskiego i Zachodniego. Krzywousty szczególnie zasłynął za sprawą swojego testamentu, regulującego zasady dziedziczenia polskiego tronu, który zapoczątkował rozbicie dzielnicowe Polski.

Zwój z wizerunkiem króla Jana III Sobieskiego, namalowany akwarelą przez plastyka naszego wydawnictwa Marka Michnę. Portret jest kolorową interpretacją rysunków z cyklu Poczet królów i książąt polskich wykonanych ołówkiem przez Jana Matejkę. BOLESŁAW KEDZIERZAWY (1121 – 1175) Bolesław IV – książę na Mazowszu, w Krakowie, na Kujawach, Gnieźnie, Kaliszu i w Sandomierzu. Po wygnaniu starszego brata Władysława, książę zwierzchni Polski (lata 1146 -1173). Chociaż był Princepsem, jego rządy nie wykraczały poza należną mu dzielnicę. Za jego panowania Polska straciła Pomorze, a proces rozbicia państwa uległ utrwaleniu. Po śmierci Wygnańca (1159 r.), w akcie łaski Bolesław przekazał jego synom we władanie Śląsk. Był władcą pozbawionym większego talentu politycznego i militarnego.

Zwój z wizerunkiem księcia Henryka Brodatego, namalowany akwarelą przez plastyka naszego wydawnictwa Marka Michnę. Portret jest kolorową interpretacją rysunków z cyklu Poczet królów i książąt polskich wykonanych ołówkiem przez Jana Matejkę. HENRYK BRODATY (1165–1238) Henryk Brodaty był wnukiem Władysława Wygnańca, dziedziczny książę wrocławski a od 1232 r.- krakowski. Władał Śląskiem, Ziemią Lubuską, połową Wielkopolski, ziemią krakowską i sandomierską oraz księstwem opolskim, słowem ponad jedną trzecią historycznych ziem polskich, co czyniło go najpotężniejszym wówczas polskim księciem dzielnicowym.

Zwój z wizerunkiem księcia Henryka IV Probusa, namalowany akwarelą przez plastyka naszego wydawnictwa Marka Michnę. Portret nawiązuje stylistycznie do cyklu rysunków Poczet królów i książąt polskich Jana Matejki w którym artysta nie umieścił wizerunku księcia Probusa.  HENRYK IV PROBUS  (1257–1290)  Wnuk Henryka Pobożnego. Toczył krwawe wojny z sąsiadami, innymi książętami śląskimi. Dokonał konfiskaty dóbr biskupich w Nysie i Otmuchowie. Zwalczał wszelką opozycję wobec swoich rządów. Po śmierci Leszka Czarnego Henryk wstąpił jako jego następca na tron krakowski. Do papieża wysłał poselstwo z prośbą o przywrócenie królestwa w Krakowie. Zmarł jednak wkrótce 24 czerwca 1290 r. we Wrocławiu, prawdopodobnie otruty.

Zwój z wizerunkiem księcia Kazimierza Sprawiedliwego, namalowany akwarelą przez plastyka naszego wydawnictwa Marka Michnę. Portret jest kolorową interpretacją rysunków z cyklu Poczet królów i książąt polskich wykonanych ołówkiem przez Jana Matejkę. KAZIMIERZ SPRAWIEDLIWY (1138-1194) Najmłodszy syn Bolesława Krzywoustego, przyszedł na świat najprawdopodobniej tuż przed śmiercią ojca, lub już jako pogrobowiec. Od 1166 r. książę na Wiślicy, od 1177 r. książę krakowski i tytularny zwierzchni książę Polski, od 1186 r. książę kujawski i mazowiecki. W 1180 r. na tzw. II zjeździe w Łęczycy pragnąc pozyskać duchowieństwo, nadał mu liczne przywileje, przez co umocnił swoje rządy, ale utrwalił też rozbicie dzielnicowe. Prowadził aktywną i na ogół skuteczną politykę zagraniczną, a także przejawiał zainteresowania kulturalne.

Zwój z wizerunkiem księcia Konrada Mazowieckiego, namalowany akwarelą przez plastyka naszego wydawnictwa Marka Michnę. Portret jest kolorową interpretacją rysunków z cyklu Poczet królów i książąt polskich wykonanych ołówkiem przez Jana Matejkę. KONRAD MAZOWIECKI (1187–1247) Syn Kazimierza Sprawiedliwego, objął rządy na Kujawach i Mazowszu po śmierci Mieszka Starego w 1202 r. Wspólnie ze swym bratem, Leszkiem Białym, podejmował wyprawy zbrojne na Ruś i przeciw Prusom. W latach 1225-1226 podjął rozmowy z Krzyżakami, wypędzonymi przez króla Węgier z Siedmiogrodu i osadził ich w ziemi chełmińskiej w zamian za obowiązek obrony przed Prusami. Konrad miał opinię człowieka niezwykle okrutnego w swym postępowaniu, za co został nawet obłożony klątwą kościelną.