Plansza upamiętnia Św. Stanisława ze Szczepanowa (również Stanisław Szczepanowski) biskupa krakowskiego, męczennika, świętego Kościoła katolickiego oraz jednego z głównych patronów Polski. Iluminacja umieszczona na planszy przedstawia św. Stanisław jako patrona Królestwa Polskiego i pochodzi z dzieła Jana Długosza pt. Katalog arcybiskupów gnieźnieńskich (łac. Catalogus archiepiscoporum gnesnensium) sprzed 1476 r. Autorem obrazu jest cysters Stanisław Samostrzelnik, a. Stanisław z Mogiły (1480 – 541) – polski malarz, iluminator i miniaturzysta. Ilustracje do katalogu zostały wykonane kilkadziesiąt lat po śmierci Jana Długosza.

Plansza edukacyjna dedykowana młodemu pokoleniu, dla którego tragiczny okres Stanu wojennego jest na szczęście tylko niedoświadczonym epizodem w historii naszego kraju. W czytelny i sugestywny sposób przedstawia najważniejsze wydarzenia tamtego czasu.

Plansza edukacyjna wydana dla upamiętnienia Powstania warszawskiego.

Powstanie Styczniowe (1863-1864)  było jednym z najważniejszych wydarzeń w historii Polski. Było to powstanie narodowe przeciwko rosyjskiej okupacji, które wybuchło w wyniku długoletniego ciemiężenia Polaków przez carat. Powstanie styczniowe – rozpoczęło się  22 stycznia 1863 w Królestwie Polskim po ogłoszeniu Manifestu w Warszawie przez Tymczasowy Rząd Narodowy i 1 lutego 1863 na historycznej Litwie, trwało do jesieni 1864 r.  Zasięgiem swym objęło ziemie zaboru rosyjskiego, tj. Królestwo Polskie i ziemie zabrane, zyskując także szerokie poparcie wśród ludności litewskiej i częściowe pośród białoruskiej. Było największym i najdłużej trwającym polskim powstaniem narodowym, spotkało się z poparciem międzynarodowej opinii publicznej. Miało charakter wojny partyzanckiej, w której stoczono ok. 1200 bitew i potyczek. Przez oddziały powstania styczniowego przewinęło się około 200 tys. osób, zarówno z rodzin szlacheckich, jak też w mniejszym stopniu z chłopstwa i mieszczaństwa. Na Litwie właściwej, Żmudzi i zachodniej Białorusi zryw przybrał charakter masowy, angażując nie tylko Polaków, lecz również Litwinów i część Białorusinów. Natomiast na pozostałych terenach ziem zabranych (Inflanty polskie, wschodnia Białoruś, Ukraina) powstanie zostało obojętnie lub wrogo przyjęte przez ludność łotewską, białoruską i ukraińską.(Wiki)