-
Przysięga Hipokratesa – przysięga składana przez lekarzy w starożytności, zawierająca podstawy dzisiejszej etyki lekarskiej. Tekst bazuje na naukach Hipokratesa przekazanych jego uczniom z kręgu pitagorejczyków, zaś samo sformułowanie podstawowych zasad etycznych zawodu lekarza przypisuje się Imhotepowi. Hipokrates - lekarz grecki, uchodzący za ojca medycyny i etyki medycznej (460–370 przed Chr.) urodził się w rodzinie lekarskiej Asklepiadów na wyspie Kos na Morzu Egejskim. Żył w okresie największego rozkwitu filozofii greckiej. Za jego życia i wkrótce potem powstały największe syntezy filozoficzne kultury starożytnej, to znaczy filozofia Platona (427–347 przed Chr.) i Arystotelesa (384–322 przed Chr.). Był to również czas rozkwitu nauk m.in. matematyki pitagorejczyków oraz medycyny szkoły hipokratyków.
-
Autorem tekstu piosenki i zawołania „Darz Bór” jest leśnik, inżynier Stanisław Wyrwiński, który napisał go na Walny Zjazd Leśników Wielkopolski i Pomorza, odbywający się w 1920 roku. Autor, kierował się chęcią integracji polskich leśników i myśliwych oraz wyeliminowania pozostałych po zaborach pozdrowień obcych naszej tradycji. Zwrot „Darz Bór” szybko przyjął się jako tradycyjna formuła wypowiadana przy powitaniu, rzadziej przy żegnaniu leśników i myśliwych, również jako forma życzeń powodzenia na polowaniu: „niech ci bór darzy, czyli niech cię obdarza, przynosi dary”. Utwór „Darz Bór” do melodii Pierwszej Brygady stał się nieformalnym hymnem polskich leśników i myśliwych. Językoznawcy uważają, że poprawną formą leśnego zawołania jest zapis małą literą - „darzbór”, uzasadniając to gramatyczną konwencją. Jednak część środowiska leśnego i myśliwskiego (Mała Encyklopedia Leśna) wybiera pierwotną formę "Darz Bór!", użytą przez samego twórcę zawołania leśnika Stanisława Wyrwińskiego. Zwolennicy pisowni słowa "Bór" wielką literą i oddzielnie uważają, że nie jest ona przypadkowa, że w ten sposób autor podnosi las do rangi odwiecznego przyrodniczego bytu, obdarzając go respektem i godnością, jako miejsca pracy i pasji. To więcej niż zwykłe słowo – to symbol tradycji i zawodowego braterstwa, który odzwierciedla ducha całej społeczności związanej z leśnictwem i myślistwem. Stanisław Wyrwiński zmarł 28 kwietnia 1956 roku w Krakowie, spoczywa na Cmentarzu Rakowickim.
-
Zwój przedstawia swoisty dytyramb na cześć notariusza, fragment z książki baronowej Nadine de Rothschild, która pisała książki poświęcone savoir-vivre'owi by podzielić się z czytelnikami ginącą sztuką pięknego życia i dobrych manier.
-
Michał jest archaniołem, którego wierni przyzywają w walce przeciw siłom zła. Wierzą, że pomaga odnaleźć wewnętrzne światło. Historycznie jest obrońcą zarówno Izraela, jak i Kościoła katolickiego. Jest patronem policjantów, żołnierzy i małych dzieci, a także opiekuje się pielgrzymami i obcymi ludźmi. Archanioł Michał jest ognistym wojownikiem, Księciem Niebiańskiej Armii, która walczy w imię sprawiedliwości i prawa. Daje wsparcie wszystkim, którzy znajdują się w strasznym ucisku. Michał jest też dawcą cierpliwości i szczęścia. Archanioł Michał patronuje również jednostkom powietrznodesantowym.
-
Łowiectwo jest szczególną dziedziną życia społecznego, która łączy harmonijnie ochronę przyrody ojczystej z polowaniem, posiada walory kulturotwórcze, wychowawcze, rekreacyjne oraz gospodarcze. W historii Polski łowiectwo zajmuje znaczące miejsce, wnosząc wymierny wkład do materialnej i duchowej kultury narodu, co znalazło odzwierciedlenie w sztuce, w tym w literaturze, malarstwie i muzyce, formując trwałe wartości etyczne oraz zwyczaje łowieckie. Współcześni myśliwi wartości te kultywują i wzbogacają. Jednym z podstawowych elementów tradycji łowieckiej jest ślubowanie myśliwego. Ślubowanie wprowadza młodego myśliwego w świat łowiectwa. Po wypowiedzeniu formuły myśliwy wstaje, a przyjmujący ślubowanie podaje mu rękę i wypowiada słowa: - Na chwałę polskiego łowiectwa bądź prawym myśliwym, niech Ci bór darzy! Zebrani na odprawie myśliwi odpowiadają - Darz Bór!, a sygnaliści grają sygnał „Darz Bór”. Po odegraniu sygnału myśliwi nakrywają głowy. Przyjmujący ślubowanie dziękuje opiekunowi za trud poniesiony podczas szkolenia. Ślubujący przyjmuje gratulacje i życzenia kolegów, a następnie wstępuje do szeregu.
-
Łowiectwo jest szczególną dziedziną życia społecznego, która łączy harmonijnie ochronę przyrody ojczystej z polowaniem, posiada walory kulturotwórcze, wychowawcze, rekreacyjne oraz gospodarcze. W historii Polski łowiectwo zajmuje znaczące miejsce, wnosząc wymierny wkład do materialnej i duchowej kultury narodu, co znalazło odzwierciedlenie w sztuce, w tym w literaturze, malarstwie i muzyce, formując trwałe wartości etyczne oraz zwyczaje łowieckie. Współcześni myśliwi wartości te kultywują i wzbogacają. Jednym z podstawowych elementów tradycji łowieckiej jest ślubowanie myśliwego. Ślubowanie wprowadza młodego myśliwego w świat łowiectwa. Po wypowiedzeniu formuły myśliwy wstaje, a przyjmujący ślubowanie podaje mu rękę i wypowiada słowa: - Na chwałę polskiego łowiectwa bądź prawym myśliwym, niech Ci bór darzy! Zebrani na odprawie myśliwi odpowiadają - Darz Bór!, a sygnaliści grają sygnał „Darz Bór”. Po odegraniu sygnału myśliwi nakrywają głowy. Przyjmujący ślubowanie dziękuje opiekunowi za trud poniesiony podczas szkolenia. Ślubujący przyjmuje gratulacje i życzenia kolegów, a następnie wstępuje do szeregu.
-
Rota – wiersz Marii Konopnickiej, a także pieśń hymniczna opublikowany w 1908 r. Rota powstała w wyniku oburzenia, jakie wywoływały u poetki prześladowania Polaków w zaborze pruskim. Miała być wyrazem jej sprzeciwu wobec polityki zaboru. Ten piękny wiersz wraz z muzyką skomponowaną przez Feliksa Nowowiejskiego w styczniu 1910 roku już od ponad stu lat rozgrzewa serca Polaków i jest obecnie chyba najbardziej znanym i najczęściej śpiewanym utworem patriotycznym. Melodia powstała w domu przy ul. Floriańskiej 20 w Krakowie, gdzie mieszkał wówczas Nowowiejski, polski kompozytor pochodzący z zaboru pruskiego, z Warmii. Pieśń została po raz pierwszy publicznie wykonana przez kilkuset chórzystów z terenów objętych zaborami 15 lipca 1910 w czasie uroczystości odsłonięcia pomnika Grunwaldzkiego w Krakowie, zorganizowanej w rocznicę 500-lecia zwycięstwa Polski w bitwie pod Grunwaldem. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Rota rozpatrywana była jako potencjalny hymn narodowy.
-
Zwój z wizerunkiem króla Jana III Sobieskiego, namalowany akwarelą przez plastyka naszego wydawnictwa Marka Michę. Portret jest kolorową interpretacją rysunków z cyklu Poczet królów i książąt polskich wykonanych ołówkiem przez Jana Matejkę. BOLESŁAW KEDZIERZAWY (1121 – 1175) Bolesław IV – książę na Mazowszu, w Krakowie, na Kujawach, Gnieźnie, Kaliszu i w Sandomierzu. Po wygnaniu starszego brata Władysława, książę zwierzchni Polski (lata 1146 -1173). Chociaż był Princepsem, jego rządy nie wykraczały poza należną mu dzielnicę. Za jego panowania Polska straciła Pomorze, a proces rozbicia państwa uległ utrwaleniu. Po śmierci Wygnańca (1159 r.), w akcie łaski Bolesław przekazał jego synom we władanie Śląsk. Był władcą pozbawionym większego talentu politycznego i militarnego.
-
Zwój z wizerunkiem księcia Bolesława Krzywoustego, namalowany akwarelą przez plastyka naszego wydawnictwa Marka Michę. Portret jest kolorową interpretacją rysunków z cyklu Poczet królów i książąt polskich wykonanych ołówkiem przez Jana Matejkę. BOLESŁAW KRZYWOUSTY (1086 – 1138) Bolesław III zwany też Krzywoustym objął samodzielną władzę po śmierci ojca Władysława Hermana i wojnie z bratem Zbigniewem. W obronie Zbigniewa wystąpił cesarz niemiecki Henryk V, dokonując w 1109 r. nieudanego najazdu na Polskę. W latach 1119-1122 Bolesław odzyskał kontrolę nad terenami Pomorza Gdańskiego i Zachodniego. Krzywousty szczególnie zasłynął za sprawą swojego testamentu, regulującego zasady dziedziczenia polskiego tronu, który zapoczątkował rozbicie dzielnicowe Polski.
-
Zwój z wizerunkiem króla Bolesława Śmiałego, namalowany akwarelą przez plastyka naszego wydawnictwa Marka Michę. Portret jest kolorową interpretacją rysunków z cyklu Poczet królów i książąt polskich wykonanych ołówkiem przez Jana Matejkę. BOLESŁAW II ŚMIAŁY (1042 -1082) Syn Odnowiciela, książę a od 1076 do 1079 król Polski. W polityce nawiązywał do tradycji pradziada Bolesława Chrobrego. Kres jego stosunkowo dobrym rządom przyniosło zamordowanie biskupa krakowskiego Stanisława, który według części historyków brał udział w spisku przeciw osobie monarchy. Po śmierci Stanisława przeciw Bolesławowi wybuchło powstanie, które zmusiło go do emigracji, z której już nie powrócił do kraju.
Więcej informacji? Zadzwoń: +48 501 69 59 69
